اثر بخشی آموزش تکنیک خودنظارتی بر اختلال اضطراب اجتماعی دانش‌آموزان

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش تکنیک خودنظارتی بر نشانه‌های اضطراب اجتماعی دانش‌آموزان انجام گرفت. روش کار: برای ارزیابی اثربخشی این روش، از طرح نیمه آزمایشی با پیش‌آزمون-پس‌آزمون، همراه با گروه گواه استفاده شد. بدین منظور 30 نفر از دانش‌آموزان دختر مدارس دوره دوم متوسطه شهر تبریز که در اجرای اولیه پرسشنامه هراس اجتماعی بالاترین نمره را کسب کرده بودند و بر طبق فرم سلامت روانی SCL-90-R (غربال‌گری اولیه) سابقه سایر اختلالات روانی نداشتند و از نظر بهره هوشی باهم همتا شده بودند، با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای و غربال‌گری انتخاب شدند و این افراد به صورت تصادفی در دو گروه گواه و آزمایش قرار گرفتند. پس از انتساب تصادفی آزمودنی‌ها پرسشنامه هراس اجتماعی در پیش‌آزمون در مورد اعضای هر دو گروه اجرا شد. سپس گروه آزمایش در هفت جلسه آموزش راهبرد خودنظارتی گروهی شرکت کردند، ولی گروه گواه هیچ مداخله‌ای را دریافت نکردند. پس از پایان جلسات درمانی، پس‌آزمون اجرا شد و پس ازیک ماه پی‌گیری انجام گرفت. داده‌ها با روش آماری تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: یافته‌ها تفاوت معناداری را در نمره‌های اضطراب اجتماعی دو گروه نشان داد (01/0 ≤ P) به طوری که میانگین نمرات نشانه‌های اضطراب اجتماعی گروه آزمایش در مراحل پس آزمون و پی‌گیری پایین‌تر از گروه گواه بود. نتیجه گیری: این مطالعه توصیه‌هایی را برای روانشناسان، مشاوران، والدین و معلمان در زمینه استفاده مؤثر از روش خودنظارتی دارد.